S E V D A    T O H U M U

Bir Köy bostanında ektik,    

Bu sevdanın tohumunu.      

Tükürükle suladık,     

Kuruyan Toprağını.    

 

Güneş kavruktu tepemizde. 

 

Ne rüzgar aldı sesimizi,       

Ne bulutlar anladı bizi.       

Kandırılmıştı Dolunay,        

Körkütük sarhoştu ,   

Gecelerin Zöhre Yıldızı.       

 

Bir filizkıran kaptı rüzgarı.

 

Tek çare kalmıştı,       

                            Biliyor musun…

Acıya gelinlik giydirmek,

Yüreğin baş köşesine sultan yapmaktı.

Sevdayı Toprakta değil,

Kaya da gül yapmaktı.

Özlemlerin yaşanmasını,

Bir kenara bırakarak…

 

 

Hani hatırlıyor musun?       

İpini koparan,   

                        Argo misali yılışık günleri…                      

Tam bir Filizkıran çocuğu,                     

Ne hatıra geliyordu!!                     

Ne de satıra?                        

 

Baktım oldu olacak,                      

Kapattım özlemi yüreğime,                     

Vurdum acıyı sırtıma,                   

Dehledim gitti.                     

Hovarda karekterli,                       

Filizkıranın zampara piçini…     


Ozan Ferhat